Historia rozwoju sterowników PLC
Istota przyjętego rozwiązania:
• zastąpienie sztywnej sieci połączeń elementów stykowych (styczników,
przekaźników) przez program zawierający ciąg instrukcji logicznych
wpisanych do pamięci sterownika,
• cykliczne wykonywanie instrukcji programu przez specjalny procesor,
• rejestrowanie bieżącego stanu sterowanego procesu reprezentowanego
przez stan wejść sterownika,
• zapisanie stanu wejść do pamięci,
• tworzenie, podczas cyklu, w pamięci obrazu wyjść i dopiero na końcu
generowanie sygnałów wyjściowych sterownika,
• przełączanie za pomocą sygnałów wyjściowych sterownika stanów
elementów i układów wykonawczych procesu.
Zalety zaproponowanego sterownika:
• uniwersalność, przy niezmienionej strukturze zewnętrznej połączeń ,
• zmiana przebiegu sterowania wymaga jedynie zmiany programu
sterującego.
Tradycyjne układy sterowania logicznego:
• początkowo budowane w oparciu o podstawowe elementy dwustanowe
(przekaźniki, styczniki, kontaktrony, logiczne elementy elektroniczne),
• sygnały wejściowe do tych elementów wprowadzane były z przycisków
ręcznych i wyłączników krańcowych,
• sygnały wyjściowe sterowały stycznikami włączającymi.
Rok 1977 - firma Allan-Bradley zastosowała w programowalnych
sterownikach mikroprocesor.
* w tym okresie również pojawiają się na rynku mikrokomputery sterujące
(mikrokontrolery).
Różnice między sterownikami PLC a mikrokomputerem sterującym.
• nieistotne cechy: moc obliczeniowa, wielkość pamięci,
• istotne różnice: (sterownik PLC cechuje)
* specyficzna filozofia systemu operacyjnego i sposobu programowania,
* język programowania zorientowany na wykonywanie nie tylko operacji
słownych ale i bitowych,
* przechowywanie programów użytkowych w pamięci stałej EPROM i
bateryjne podtrzymywanie pamięci operacyjnej
No comments:
Post a Comment